Η γραφή και τα κορίτσια.
Στο δημοτικό και στο μάθημα της εκθέσεως, όταν μας σήκωνε στον πίνακα ο δάσκαλος, διαβάζαμε την έκθεσι στους 20 συμμαθητές μας.
Κανένας δεν έδινε την παραμικρή σημασία.
Η έκθεσι ήταν για τον δάσκαλο.
Ποτέ δεν είχε στόχο το κορίτσι μας και ποτέ μαθητής του Δημοτικού δεν σκέφτηκε να γίνη δια της γραφής αξιαγάπητος.
Αυτό έρχεται αργότερα κυρίως σε τύπους ψυχικώς ασταθείς που βασανίζονται από φρικτά συμπλέγματα κατωτερότητος και τους λέμε συγγραφείς και λογοτέχνες.
Μάλιστα, ο ωραίος λόγος και τα 10ρια στην έκθεσι ήταν συνήθως αιτία αποξένωσις. Τα κορίτσια, ήδη από αυτή την τρυφερή ηλικία, δεν εμπιστεύονται αυτούς που ξέρουνε να κάνουνε το μαύρο άσπρο.
Γιατί γι αυτό γραφεις καλές εκθέσεις. Για να δείξεις αυτό που σε βολεύει.
Τότε λοιπόν, στο δημοτικό, γράφαμε υποχρεωτικώς με τους κανόνες του δασκάλου.
Η γραφή είχε μόνο έναν σκοπό. Να σε μάθη να βάζης την υπογραφή σου. Και η υπογραφή είχε θέσι ταυτότητος έναντι ενός μυθικού τέρατος, ενός γίγαντα, μίας εξουσίας που ξέραμε ότι μας περιμένει για να μας φάη.
Οπως έτρωγε όλους τους μεγάλους.
Ετσι, γράφαμε για να κατευνάσουμε την εξουσία.
Κι ακόμα γι αυτό γράφουμε.
Χα! Σωστός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ που νόμιζα πως γράφεις γιατί αν δεν τα βγάλεις από μέσα σου θα σκάσεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εδώ σκοπός λοιπόν;
ξέχασες φίλε να γράψεις και κάτι ακόμη, που έκανε ακόμη τραγικότερες ή τραγελαφικώτερες εκείνες τις τρομερές 'ώρες έκθεσης': ότι ο κάθε δάσκαλος μας έπρηζε κατά κυριολεξία το κεφάλι για το τί θα γράψουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο πιο ακατανόητο για με΄να ήταν στις εκθέσεις περί πρωτοχρονιάς, περί τέλους του σχολείου, και κάτι τέτοια, όπου η αγαπημένη ατάκα ήταν 'ένας χρόνος πέρασε, ήρθε ο καινούριος χρόνος, ένας χρόνος τέλειωσε' και άλλα, κατά τα παιδικά μου μάτια, τερατώδη.
και μετά έπρεπε να γράψουμε ό,τι θέλαμε. και να πάρουμε βαθμούς αναλόγως του ταλέντου μας!
με ενοχλούσε θανάσιμα αυτό το βασανιστήριο.
και είχα βρει τη λύση:
μόλις η δασκάλα ή ο δάσκαλος αρχίζανε το μνημόνιό τους, εγώ πέταγα περιτέχνως τη γόμα μου στα υπόγεια ρεύματα εκείνων των ωραίων ξύλινων θρανίων που είχαμε, κατέβαινα για να τη βρω, εννοείται δεν την εύρισκα, πάλευα, μα όσο καθόμουν κάτω έκλεινα και τα δυο μου αυτιά...
αν ποτέ άκουγα τις μλκς που λέγανε, αλήθεια, είχα τέτοιο ταράκουλο, που δεν μπορούσα να γράψω τίποτα...
βέβαια κι αλλιώς κάτι λίγα παιδιάστικα θα'γραφα, αφού μάλιστα είμουνα εξαιρετικός κακογράφος-αργογράφος-ανορθόγραφος...
μετά έγραφα πιο πολύ
ώσπου έφτασα στην πρώτη λυκείου, πολυγραφότατη πλέον, νέα με ταλέντο ανεγνωρισμένο υπό του κράτους, και η συμπαθεστάτη εκπρόσωπος της παιδέίας, η φιλόλογός μου κυρία λόλη, έλεγε σχεδόν κάθε φορά που γράφαμε έκθεση στο σχολείο, εννοείται δημοσίως και μεγαλοφώνως:
κ!, όχι πολλές αρλούμπες! όχι πολλές αρλούμπες!
καλή της ώρα! τι παιδαγωγός!
...
(παιδιά συγγνώμη, βρήκα ανοιχτά και μπήκα! την καλημέρα μου!)
Μην το λες, οι γυναίκες ελκύονται και από τη γραφίδα. Είναι και ανάλογα με τον τύπο της ακροάτριας...
ΑπάντησηΔιαγραφή