Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

France is bacon

   Διαβάζω μειδιῶν:

   I understood it as "Knowledge is power, France is bacon".
   For more than a decade I wondered over the meaning of the second part and what was the surreal linkage between the two? If I said the quote to someone, "Knowledge is power, France is bacon" they nodded knowingly. Or someone might say, "Knowledge is power" and I'd finish the quote "France is bacon" and they wouldn't look at me like I'd said something very odd but thoughtfully agree. I did ask a teacher what did "Knowledge is power, France is bacon" meant and got a full 10 minute explanation of the Knowledge is power bit but nothing on "France is bacon". When I prompted further explanation by saying "France is bacon?" in a questioning tone I just got a "yes". At 12 I didn't have the confidence to press it further. I just accepted it as something I'd never understand.
   It wasn't until years later I saw it written down that the penny dropped.

France is bacon [πηγή]

   Ἡ ρῆσις ἔχει γίνει ἀστικός μῦθος.

   Μουσουλμάνος τις ἐρωτᾷ ἐὰν μπορῇ νὰ ταξιδέψῃ στὴν χώρα τοῦ μπέηκον, φίλος δὲ τῆς Γαλλίας τὸν καθησυχάζει λέγοντας ὅτι αὐτὰ εἶναι ἀντιγαλλικὲς κακοήθειες τῶν ἀγγλοσαξώνων.

Best Answer - Chosen by Voters
   That is a ridiculous and stupid way of describing France made by people who have never been there and part of the smear and hate campaign which started when the French government refused to invade Iraq, a Muslim country. What is meant by that nasty smear is that the French are so feeble that they are eaten up by their adversaries. Of course you can go to France, and there is a large number of Muslims who have settled there from North Africa all over the place. You can even wear traditional hijab and long dresses. What you are no longer allowed to wear is the Niqab (where your face is completely hidden) because it has been used by terrorists to escape and it is considered repressive of women's liberty and individuality.

Τὰ γιαπωνέζικα εἶναι ἑλληνικά

   Ἐὰν ἡ ἠχητικὴ ὁμοιότης δύο λέξεων ἦταν ἐπαρκὴς ἀπόδειξις ἐτυμολογίας, τότε τὰ γιαπωνέζικα θὰ ἦταν ἑλληνικά, ὅπως ἀνεκάλυπτε κάθε τόσο ὁ «Δαυλός» καὶ ὅπως μᾶς ἀποδεικνύει ἄλλωστε τὸ ἀμίμητο «Κρασάκι τοῦ Τσού», ἤτοι τὸ ἑλληνιστὶ ὑποτιτλισμένο γιαπωνέζικο τραγούδι (καὶ βασικὸ θέμα τοῦ «Kill Bill») «The Flower of Carnage»:

Τὸ κρασάκι τοῦ Τσού

   Γιὰ τὴν ἱστορία, ἰδοὺ καὶ τὸ πρωτότυπον:

Meiko Kaji, «The Flower of Carnage»

   ...Καὶ ἐνῶ ἐμεῖς ἀποδεικνύουμε ὅτι τὰ γιαπωνέζικα εἶναι ἑλληνικά, κάποιος ἀχρεῖος ἰσχυρίζεται ὅτι τὰ ἑλληνικὰ εἶναι ἀγγλικά. Δεῖτε καὶ φρίξτε:

Carrot Cherry

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Κομψῶν Αἰλούρων Τάξις


   Διστάζω νὰ θέσω τὸ αἰώνιο ἐρώτημα «γάτα ἢ σκύλος», διότι θὰ ἔχουμε δράματα. Δίνω ὅμως τὸν λόγο καὶ τὴν γραφίδα στὸν μεγάλο:

Τὸ καταστατικὸν τῆς τῶν Κομψῶν Αἰλούρων Τάξεως, διὰ χειρὸς Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, μὲ ὑπογράφοντα τὸν «Ἀμπντοὺλ Ἀλχαζρέντ» (δηλαδὴ τὸν συγγραφέα), 26-4-1936. (Howard Phillips Lovecraft, Kompson Ailouron Taxis (Band of Elegant Cats), KAT, cat)

   Ἡ γάτα εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς ἀρχαίας Αἰγύπτου, φορέας ἱστοριῶν ξεχασμένων αὐτοκρατοριῶν στὴ Μορόη καὶ στὸ Ὀφίρ. Συγγενεύει μὲ τοὺς ἄρχοντες τῆς ζούγκλας καὶ ἔχει κληρονομήσει τὰ μυστικὰ τῆς παλιᾶς καὶ δυσοίωνης Ἀφρικῆς. Ἡ Σφίγγα εἶναι ἐξαδέλφη της, ἡ γάτα μιλᾷ τὴ γλῶσσα της· ἀλλὰ εἶναι πιὸ ἀρχαία ἀπὸ τὴ Σφίγγα, καὶ θυμᾶται ὅσα ἐκείνη ἔχει ξεχάσει...
(Χ.Φ. Λάβκραφτ, ἐπιστολὴ στὸν Ράινχαρντ Κλάινερ, 21-5-1920)

Διὰ χειρὸς Boris Vallejo, 1977.

   Οἱ περισσότερες ἀπόπειρες νὰ ταξινομηθοῦν μὲ ἀκρίβεια οἱ ἐραστὲς τῶν γατῶν καὶ τῶν σκύλων ἀνάλογα μὲ τὴν κοινωνικὴ καὶ φιλοσοφικὴ θέση τους θὰ ἀποτυγχάνουν ὑποχρεωτικὰ ἐξ αἰτίας τῆς θεμελιώδους πολυπλοκότητας τοῦ ἀνθρώπινου μυαλού. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι ὅσο πιὸ καθαρὰ αἰσθητικὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, τόσο πιθανότερο εἶναι νὰ προτιμᾷ τὶς γάτες, ἀφοῦ ἡ ἀνώτερη κομψότητα, ὀμορφιά, συμπεριφορὰ καὶ τάξη τῆς γάτας δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ κατακτήσει τὴ φαντασία ὁποιουδήποτε ἀντικειμενικοῦ παρατηρητῆ, χειραφετημένου ἀπὸ τὶς κοσμικὲς καὶ ἠθικὲς ψευδαισθήσεις. Στὴν πραγματικότητα οἱ καθαρὰ αἰσθητικοὶ συντελεστὲς βαραίνουν ἐξαιρετικὰ περισσότερο ἀπὸ τοὺς φιλοσοφικούς· ἔτσι, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἕνας τζέντλεμαν σέβεται τὴ γάτα γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία, τὴν ἀπόσταση, τὴν αὐτάρκεια καὶ τὴ νηφαλιότητά της, στὴν πραγματικότητα ἀγαπᾷ τὴ γάτα κυρίως ἐξ αἰτίας τῆς ἀσύγκριτης ὀμορφιᾶς καὶ τῆς κατὰ πολὺ ἀνώτερης ἁπαλότητας καὶ καθαριότητας τῶν συνηθειῶν της σὲ σύγκριση μὲ τὶς συνήθειες τῶν θορυβωδῶν, βρωμερῶν, ἐνοχλητικῶν, κλαψιάρηδων, καὶ ἀκατάστατων σκύλων. Ἡ γάτα ἔχει μιὰ γοητεία καὶ μιὰ διάθεση καὶ μιὰ κλασικὴ αὐτοσυγκράτηση τῶν ὁποίων οἱ σκύλοι στεροῦνται ὁλοκληρωτικὰ καὶ ἡ ἔλξη ποὺ ἀσκεῖ στὴ φαντασία εἶναι τεράστια -ὅλα αὐτὰ ἐντελῶς ἀνεξάρτητα ἀπὸ θέματα συμπάθειας, ἀφοσίωσης, ἐξάρτησης, ἀποστασιοποίησης, ἀνωτερότητας ἢ κατωτερότητας. Πραγματικά, κανένας λογικὸς ἐραστὴς τῶν γατῶν δὲν χρειάζεται νὰ καταφύγει στοὺς προδοτικούς, στερεότυπους ὅρους τῆς ψυχολογίας. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται εἶναι νὰ συγκροτήσει ἕνα πρότυπο καθαρῆς ὀμορφιᾶς χωρὶς παράπλευρα ἐννοιακὰ φορτία -καὶ ἡ γάτα ἔρχεται ἀμέσως νὰ βρεῖ ἐκεῖ τὴν θέση της! Ἀγαπᾶμε τὰ γατάκια, ὁ Θεὸς νὰ εὐλογεῖ τὶς μικρὲς φαβορίτες τους, καὶ δὲν δίνουμε δεκάρα ἂν εἶναι ἀνώτερα ἢ κατώτερα! Εἶναι δαιμονικὰ χαριτωμένα καὶ εἶναι τὸ μόνο ποὺ ξέρουμε καὶ τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται νὰ ξέρουμε!...
(Χ.Φ. Λάβκραφτ, ἐπιστολὴ στὸν Τζέημς Φ. Μόρτον, Δεκ. 1926, Κυριακή)

(Ἡ φωτογραφία καὶ τὰ κείμενα τοῦ Χ.Φ.Λ. ἐλήφθησαν ἀπὸ τὸ βιβλίον: Χ.Φ. Λάβκραφτ, «Ἐπιστολές», ἐκδ. Αἴολος, Ἀθήνα 1997.)