Ζυράννα Ζατέλη .
Είδα εχθές - στην τηλεόραση - μία συνέντευξη της Ζατέλη . Είναι σα νά ΄χη βουτήξει το κεφάλι της σ'ένα κουβά με βραστή κόκκινη μπογιά - όπως βάφουνε τα μάλλινα . Μου αρέσει η εικόνα της . Αυτό το κόκκινο στα μαλλιά, στα χείλη - κόκκινο του ξεραμένου αίματος - στα νύχια , ξέρω τι είναι . Είναι το κλειδί του σπιτιού της . Το σπίτι που γράφει - όχι το άλλο που τρώει και κοιμάται .
( Κανονικά - η ανάγνωση θα 'πρεπε να βάφη κόκκινο τον αναγνώστη . Να έχη τα συμπτώματα της βαριάς αλεργίας ).
Τ'αφήνω αυτό να πώ κάτι άλλο .
Η Ζατέλη - στην συνέντευξή για την οποία μιλάω - είπε ένα σωρό αηδίες - κοινότοπα πράγματα - ξεπερασμένα ψεύδη . Οτι τάχα οι ήρωες των βιβλίων τους έχουνε την δική τους ζωή, ότι αυτοί οδηγούνε το βιβλίο εκεί που αυτοί θέλουνε - και τα γνωστά παρόμοια . Τα 'χουμε ακούσει χιλιάδες φορές - συμβολισμοί και τελετές που δεν έχουνε πιά καμία δύναμη . Αέρας κοπανιστός .
Υπάρχει και κάτι τρομακτικό στην υπόθεση .
Η Ζατέλη έχει κατασκευάσει έναν κόσμο συνεχή και συνεκτικό - έναν κόσμο που αναγνωρίζει την δημιουργό του . M' αυτό θέλω να πω : - η Ζυράννα Ζατέλη γράφει καλά - γράφει ξεχωριστά .
Ενας μεγάλος συγγραφέας.
Και λοιπόν ; ! Να γράφης : σιγά το ταλέντο .