To νήμα της στάθμης
Η πρώτη μου δουλειά ήταν μπράβος.
Ο κύριος Χαντρινός ήταν ο μπακάλης μας. Στην Ελαιών, είχε ένα μπακάλικο με ψυγείο γυάλινο κλασσικό της δεκαετίας του 60, τσουβάλια ρύζι, φακές, φασόλια, κονσέρβες ψηλά στα ράφια που τις κατέβαζε με κείνο το τρομερό, το φοβερό, το καταπληκτικό εργαλείο που ανοιγόκλεινε γύρω από την κονσέρβα, την αγκάλιαζε σφιχτά και την κατέβαζε ασφαλή, μες σε χειροκροτήματα όσων παρακολουθούσαν από τους από κάτω ορόφους. Είχε και σοκολάτες, καραμέλες, κάτι κολλώδη φρούτα μελωμένα σε χαρτάκι τυλιχτά... Είχε και έναν εχθρό. Το Στέφανο.
O Στέφανος ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος. Πήγαινε πρώτη γυμνασίου. Έμενε απο την άλλη μεριά του δρόμου. Ήταν βρωμόπαιδο και φερόταν άσχημα στα άλλα παιδιά, τους έπαιρνε τους βόλους, έκλεβε στα παιγνίδια, φώναζε... Και έκλεβε σοκολάτες. Από τις ακριβές - αυτές με τα χαρτάκια ντίσνεϋ.
Ήμουν αγοροκόριτσο. Κι επειδή ήμουν πολύ μικροκαμωμένη, έμαθα να αμύνομαι. Δεν μάσαγα κι απαιτούσα το δίκηο μου με κάθε τρόπο. Να καταλάβεις, επειδή στη Μάχη ήθελαν να με βάλουν να παίζω τη νοσοκόμα, τους έδειρα και έπαιζα πάντα το λοχία Σώντερς. Νοσοκόμα μπήκε ο Σπύρος.
Αυτά ήξερε ο κύριος Χαντρινός όταν με προσέλαβε για μπράβο. Μου είπε, χαϊδεύοντάς μου τα μαλλάκια: "άμα δείρεις το Στέφανο, έχεις τρεις σοκολάτες".
Τρεις σοκολάτες ντίσνεϋ με χαρτάκια!
Ο Στέφανος ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος. Πήγαινε πρωτη γυμνασίου. Δεν θα έκανα τίποτε χωρίς όπλο.
Οπλίστηκα στην οικοδομή απέναντι. Βρήκα μια χοντρούτσικη κλωστή που είχε στην άκρη ένα σίδερο. Αργότερα θα μάθαινα ότι το λένε νήμα της στάθμης. Την έστησα στην αυλή μας και περίμενα. Ήξερα ότι, τέτοιος που ήτανε, σίγουρα θα έλεγε κάτι άσχημο να με πειράξει. Αδρεναλίνη στο φουλ - τα γράφω τωρα και ανατριχιάζω, να καταλάβεις. Ήρθε. Και μου είπε κάτι προσβλητικό, από αυτά που λένε τα παιδιά. Στριφογύρισα το νήμα της στάθμης και του το έφερα στο κούτελο. Έπεσε κάτω. Έχασε τις αισθήσεις του. Τον άφησα όπως ήταν, έτρεξα στο μπακάλικο και είπα: "κύριε Χαντρινέ, τον έδειρα το Στέφανο. Ελάτε να δείτε, ελάτε!" τον τράβηξα από το μανίκι και ειπα ντροπαλά "Τώρα, θα μου δώσετε τις σοκολάτες μου;".
Ο Στέφανος μένει ακόμη εκεί, κάτω από το πατρικό. Η γυναίκα του βρίσκει πολύ γοητευτικό αυτό το σημάδι που έχει στο κούτελο, από όταν ήτανε παιδί.
